Dinsdag (26 Juni) ben ik met een paar mensen uit het hostel naar de fish market in Boracay gegaan. Dit is een markt waar je vis kunt kopen. Naast vis worden en ook krabben, kreeften, garnalen en ander zeegedierte verhandeld. Het eten dat je hier koopt kun je in een van de omliggende restaurants gelijk laten bereiden. We hebben hier dus onze krabben, garnalen en vis laten bakken. Was allemaal erg lekker, ondanks dat het dus vis was.

De volgende dag ben ik weer gaan duiken met Niek, dit maal in de Laguna de Boracay. Het was weer erg schitterend. Het is echt onwijs relaxed om op je gemakje door het heldere water te zwemmen, terwijl je onderweg zo veel prachtige dingen tegenkomt. Vandaag heb ik ook een vlucht geboekt naar Manila. Ik vlieg namelijk zaterdagochtend erg vroeg van Manila naar Singapore, en ik wilde ook graag Manila nog even bekijken.

Donderdag (28 Juni) ben ik dus van Kalibo naar Manila gevlogen. Toen ik op het vliegveld aankwam bleek het vliegtuig 3 uur vertraging te hebben. Ach ja, ik heb de tijd. Bij mijn ticket zat inbegrepen dat ik 10kg bagage mocht inchecken. Ik dacht dat mijn backpack ongeveer 13kg zou zijn, dus ik had bedacht dat ik het er maar op moest wagen. Voor zwaardere bagage moet je namelijk extra betalen, en daar houd ik niet zo van. Op het vliegveld bleek mijn backpack echter 17kg te zijn! Dat vond de dienstdoende bagagedame wel wat al te gortig. Ik haalde dus zoveel mogelijk zware spullen uit mn backpack en propte die in mn handbagage rugzak. Toen die ook vol zat bleek mn backpack nog 15kg te zijn. De mevrouw was wel bereid me te matsen en er 1kg vanaf te trekken (omdat de vlucht vertraagd was). Nog steeds 4kg te veel dus, oftewel 600 pesos boete. Ammehoela. Ik besloot dus om maar gewoon wat extra kleren aan te trekken om mijn backpack nog wat lichter te maken. Dit vond de mevrouw toch ook wat al te sneu. Opeens besloot ze om de boete maar helemaal te laten vervallen, en mijn backpack in te checken! 'Because of the delay. Ssst!' Top! Toen ik even later aan een als stewardess uitgedoste dame ging vragen of ze al wist hoe laat het vliegtuig zou vertrekken, kreeg ik tot mijn verbazing een gratis maaltijd. Ook dit in verband met de vertraging. Ik vond die vertraging dus helemaal zo beroerd niet.

Vrijdag heb ik heel de dag rondgelopen door Manila. Er lopen hier nogal wat zwervers rond, die allemaal bedelen. Veel van hen zijn kinderen. Dat maakt het dus wel heel erg schrijnend. Verder is er in Manila niet heel veel te zien. Het mooiste stuk heet Intramuros. Ook hier kon je weer goed merken dat de bevolking aardig arm is. Je kunt het ze daarom ook niet echt kwalijk nemen dat ze zo nu en dan proberen je af te zetten. In intramuros reden bijvoorbeeld heel wat tricycles rond, waarin je rondgereden kan worden door Intramuros. Ik loop altijd liever gewoon zelf rond. Eén tricycle mannetje was nogal aanhoudend, en bracht te berde dat zijn rondleiding maar 100 pesos kostte (50 pesos = 1 euro). Ik kan best 2 euro missen, dus vroeg ik hoe lang het zou duren. 30 minuten. Ik besloot om er mee in te stemmen. Hij maakte er een mooie rondleiding van, wist aardig wat te vertellen over al de gebouwen, en trapte zich werkelijk het leplazarus. Het leek me daarom sympathiek om hem een fooi te geven, dus ik betaalde hem 150. Toen begon het ge-emmer. We waren volgens hem bijna 2 uur weggeweest, en dat kostte dus 4 maal 100 is 400 pesos! Mooi verhaal, maar dat gaat dus niet gebeuren. Meneer werd boos, en wilde opeens naar het politiebureau. Dat vond ik opzich prima, maar hij zal er dan zonder mij heen moeten. Ik heb wel wat beters te doen. Inmiddels had hij ook al een groep vrienden om zich heen verzameld, en hij wilde nog steeds per se 400 pesos hebben. Echt een schitterende vertoning, daar kan ik echt van genieten. Uiteindelijk ben ik maar weggelopen. Wat wel echt naar is om te zien zijn de bedelende kinderen te zien. Echt erg sneu. Je zou ze graag helpen, maar tegelijkertijd weet je ook dat je ze vandaag wel eten kunt geven, maar dat ze morgen weer hetzelfde probleem hebben.

Zaterdagochtend (30 Juni) heel vroeg ben ik naar de luchthaven van Manila gegaan, om daarvandaan naar Singapore te vliegen. Mijn hostel bleek in een moslim-buurt te staan. Het hostel zelf werd ook gerund door moslim-achtige personen. Singapore is een opvallend internationale stad. Er lopen mensen van allerlei verschillende volken en natien rond. Verder valt op dat het erg modern is. Er zijn bijna geen oude wijken (of ik heb ze gemist), en er staan erg veel shopping malls. Verder is het ook een erg dure stad. Zeker in vergelijking met de Filipijnen en China. Maar zelfs voor Nederlandse begrippen is het duur.

Zondag heb ik eerst wat rondgelopen door Singapore, en vervolgens ben ik naar een kerk gegaan. Eigenlijk was het meer een kerkdienst in een bioscoopzaal. Erg chill om eens in een kerk te zitten met goede stoelen, beamers en een goede muziekinstallatie. Is weer eens wat anders! 's Nachts heb ik de EK-finale gekeken in een bar vlakbij het hostel.

Ook maandag heb ik weer vooral rondgelopen door de stad, en ik ben naar het dak van een hoge toren (van Sands) geweest. Tamelijk mooi uitzicht over Singapore. Terug in het hostel bleek de kamer geannexeerd te zijn door vreemdelingen. Twee van hen sliepen hier, en twee waren slechts op bezoek. Het bleek te gaan om 2 Singaporeanen, 1 Braziliaanse en 1 Canadese. 's Avonds ben ik met hen naar China Town gegaan, waar we op een hawkers market hebben gegeten. Dit is een complex met in het midden tafels en stoelen, en daar omheen een veelheid aan kleine restaurantjes. Je kunt dus gewoon in een paar restaurants wat voer halen, en dat aan een van de tafels opeten. Het waren aardige lui, en dus was het erg gezellig. Inmiddels was er nog een vriend van hen bijgekomen, die op het idee kwam om naar de dierentuin te gaan. Kennelijk wordt daar elke avond een night safari georganiseerd. Hij was bereid om er met de auto heen te rijden. Prima dus! De night safari was tamelijk mooi. Veel dieren lopen hier min of meer los rond, of in ieder geval in redelijk grote terreinen. Bovendien was het gezelschap goed, wat het tot een geslaagde avond maakte.

Vandaag (dinsdag 3-7) wilde ik naar Pulau Tioman, een eiland in Maleisie, reizen. Ik wist ongeveer hoe ik daar moest komen. Tot aan Mersing ging het goed. Vanaf Mersing vaart er een ferry naar Pulau Tioman. Toen ik daar om een uur of 4 aan kwam, bleek de laatste ferry al om 2 uur vertrokken te zijn. Ik zit nu dus nog in Mersing, en morgen vertrek ik per ferry naar Pudau Tioman. Je schijnt daar aardig te kunnen duiken, dus ik heb er wel zin in!

PS. Dit verhaal heb ik al een tijdje geleden geschreven, dat zult u inmiddels wel door hebben. Ik had echter steeds geen internet, dus kan het nu pas uploaden