Woensdagavond laat stapten we op de transmongolie express richting Beijing. Na 2 dagen en 3 nachten in de trein zouden we aankomen in Novosibirsk, onze eerste tussenstop.

Toen we de trein instapten viel het gelijk op dat het er tamelijk warm was. Opzich niet zo erg, omdat het buiten al wat koud begon te worden. De wagon was verdeeld in 9 slaapunits van elk 6 bedden. Deze slaapunits kunnen niet worden afgesloten, waardoor het eigenlijk gewoon één groot rijdend slaaphok is. Niet zo raar ook voor een derde klas. Wij deelden onze unit met 3 russische vrouwen en 1 chinees of mongools vrouwtje. Ze had in ieder geval spleetogen. De eerste Russische vrouw waren we helaas al gauw kwijt. Spijtig, aangezien ik als ik languit in bed lag met haar kon voetje vrijen (toch wel handig die kleine bedjes). Van de chinese of mongoolse dame hadden we weinig last. Deze vrouw lag eigenlijk altijd in haar bed, en verliet haar bed alleen om te eten of te toiletteren. Dat klinkt vreemd (vonden wij ook), maar 90% van de coupe gedroeg zich zo. Verder lag er in onze unit nog een aardige vrouw van rond de 40. Ondanks haar gebrek aan engels en duits probeerde ze geregeld een praatje te maken. Daarnaast probeerde ze te voorkomen dat de verkopers ons al te veel afzetten. De andere vrouw, een zuur omaatje, lag net als veel anderen de hele dag in haar bed. Als we geluk hadden lag ze te slapen. Dan was ze niet lastig. Het gezanik begon pas als ze wakker werd. In de trein was het namelijk tegen het kookpunt en dus ook vreselijk benauwd. Daarnaast stonk het gigantisch. Wij vonden het daarom verstandig om het raam open te zetten. Oma dacht daar anders over. Zodra ze wakker werd begon ze te zagen over het raam. Als oma haar mond even hield, was er altijd nog een norse, dikke, roodharige buurvrouw uit de naburige unit, die ook niet zo van open ramen hield.

Zoals gezegd lag het grootste deel van de passagiers (vooral vrouwen) de hele dag in bed. Eén keer was de coupe opeens in rep en roer. Wij zaten nietsvermoedend een potje te kaarten, toen opeens iedereen heen en weer begon te rennen. Zelfs oma verliet haar bed, en vergat even het raam. Wat was er aan de hand? Een passagier zat een bordje vis te eten, en heel de coupe meurde nu naar vis. Aangezien het heel de dag al enorm stonk naar vieze mensen, was het ons niet speciaal opgevallen. Het was voor ons de zoveelste ongename etensgeur. We vielen van de ene verbazing in de andere, want oma gooide plotseling het raam wagenwijd open om te luchten. Wij hebben maar niet gevraagd of het raam alsjeblieft dicht mocht.

In de trein doodden we de meeste tijd door te kaarten, 24 te kijken, muziek te luisteren, lezen (!), en af en toe een loopje door de trein. Als we geluk hebbben stopt de trein langer dan 10 minuten en mogen we even op het perron luchten. Dit gebeurt zo eens in de 4 uur, en is een welkome verfrissing.

Toch is het wel erg leuk om in deze trein te reizen. Het is echt een hele belevenis. We zien veel mooie en afwisselende landschappen, kunnen lachen met (en om) de Russen, en zij om ons. Ondanks de taalbarriere (er bestaat bijna geen Rus die Engels spreekt), kunnen we met handgebaren of meelopen wel aardig communiceren.

Vanmorgen zijn we vreselijk vroeg gewekt door onze blonde conductrice.Zij vond het nodig dat we een uur voor de aankomst in Novosibirsk alvast opstonden. Meer dan de helft van de passagiers stapte hier uit. Vanaf het treinstation hebben we de metro genomen naar de verste halte van de stad. We kwamen terecht in een gezellige buitenwijk, waar uiteraard ook weer niemand Engels spreekt. Toch komen er geregeld russen naar ons toe. Zij kennen Nederland bijna altijd van Amsterdam, en Amsterdam weer van de wiet. Sommige russen weten ook wel dat Ajax de beste club van Nederland is, anderen zijn wat eigenwijzer. In de buitenwijk van Novosibirsk waar we nu ook nog zijn, werden we tijdens ons ontbijt en een potje kaarten aangesproken door 2 russen van ongeveer onze leeftijd. Nadat 1 van hen eerst een hele redevoering in het russisch had gehouden, zagen ze opeens onze kaarten liggen. In koor brulden ze: 'doerak!' (Doerak is een kaartspel). Wij knikten met als gevolg dat we even later de russen billenkoek moesten geven middels een doerak-interland (zie foto). Na 1 pot dropen ze met de staart tussen de poten af. Wel erg koddig.

Nu zitten we al een ruim een uur in een koffiehuis, dus het wordt wel weer eens tijd om richting het centrum te gaan. We hebben tenslotte (heel Hollands) nog maar 1 drankje genomen. Binnenkort meer.....

Wilco en Gerben