Vanuit de oude Russische hoofdstad Novosibirsk zijn we weer op de trein gestapt richting Irkutsk. Dit maal zaten we 2 nachten en 1 dag in de trein, prima uit te houden dus.

Onze slaapunit zat bepaald niet vol. Althans, qua aantal mensen. Naast ons zat er namelijk nog maar 1 iemand in de 6-persoons unit. Deze andere persoon was een dikke meneer met spleetogen. Onze beste gok is dat hij Mongools is. Al zou je dat niet zeggen, aangezien hij 2 bij 2 was. Vermoedelijk is de term 'vuile mongool' bij een soortgelijk persoon ontstaan. Echt een smerige man. Stinken deed hij de hele dag, net zoals eten. 's Nachts maakte hij nog meer lawaai, met een combinatie van luid snurken en zwaar, gorgelend ademen. Oorverdovend. Hij glimde altijd, alsof het opgepropte lichaamsvet zich wanhopig door zijn huid naar buiten wilde werken.

De eerste nacht lag de coupe ongeveer voor de helft gevuld. In de slaapunit naast ons lagen drie mannen uit Tzazikistan en Oezbekistan, en een dame uit Novosibirsk. Deze dame (van ongeveer onze leeftijd) sprak tot onze grote verbazing prima Engels. Het is natuurlijk altijd fijn om even met een dame te praten. Na het gesprek over koetjes en kalfjes bood ze haar diensten aan. Dit aanbod konden we natuurlijk niet weigeren.

Na een zeer onstuimige nacht met veel onderbrekingen (onze Mongoolse vriend heeft namelijk onderweg alle bomen omgezaagd en had zelf dus prima geslapen) kwamen we aan op het station waar de blonde Russische dame ons ging verlaten. Helaas hebben we van haar diensten, namelijk het vertalen van de onbegrijpelijke Russische taal, geen gebruik kunnen maken. Op de stations was goed zichtbaar dat het weekend was. Meerdere vriendjes en vriendinnetjes waren bezig van elkaar afscheid te nemen.

In de loop van de dag kwam er een groep russische jongemannen de trein in, die claimden soldaten te zijn. Alles wat wij weten is dat ze veel alcohol dronken en veel lawaai maakten. 's Avonds besloten deze jochies dat onze slaapunit beter omgedoopt kon worden tot hok. Veel gelal en een sterke alcohollucht was ons deel. Tegen de tijd dat wij vonden dat het wel welletjes was, zat Wilco's bed vol met knapen. Het bed van Gerben was een stuk hoger, en dus voor de aangeschoten jongeren te hoog gegrepen. Het duurde ongeveer een half uur voordat we erin slaagden om Wilco's bed te ontzetten van deze soldaten. Onze Mongoolse vriend zag het allemaal met lede ogen aan, en stuurde af en toe een Rus van het bed. Nadat de jongelui een van hun kameraden hadden toegezongen, vond de conductrice dat het te luidruchtig werd. Deze conductrice was een soort kenau: een grote, grimmig kijkende vrouw. Doorgaans niet onaardig, maar ze moet niet boos worden. Normaal gesproken kon je in het gangpad prima iemand passeren, maar om deze vrouw kon je niet heen. Ze sprak de jochies aan in blaffend Russisch, waardoor het bed erg snel ontzet was. Helaas maar voor 1 minuut, want toen zat het al weer vol en moesten we het dus zelf maar regelen. Toen we eindelijk het gespuis hadden verdreven, stopte de trein en werd de coupe tot de nok toe gevuld. Voor ons een welkome verrassing, aangezien de kinderen hierdoor niet meer in onze unit geïnteresseerd waren.

Vanmorgen vroeg zijn we aangekomen in Irkutsk. Hiervandaan gaan we zometeen met de bus naar Listvyanka, dat is gelegen aan het grootste zoetwatermeer ter wereld: het Baikalmeer! Daar blijven we tot morgen. Morgenavond gaan we per trein verder naar de hoofdstad van Mongolië, Ulaan Baatar.

Mocht het nog niet tot u zijn doorgedrongen: wij hebben het hier uitstekend naar ons zin. Het is tot nu toe echt een prachtige reis. In de fotoserie een impressie van de indrukken de laatste 2 dagen. Reizigersdiarree en andere vormen van spetterpoep zijn ons tot dusverre bespaard gebleven, net als andere lichamelijke ongemakken. Laten we hopen dat het zo blijft!

Bedankt voor de leuke reacties, erg leuk om te lezen!

Gegroet

Wilco en Gerben