Dinsdagavond zijn we weer uit Irkutsk vertrokken, om op weg te gaan naar Mongolie!

Na een nogal lange en hete tocht door Irkutsk kwamen we aan het begin van de avond weer aan bij het station in Irkutsk. We waren behoorlijk ruim op tijd. Om de tijd te doden besloten we wat te gaan eten bij een lokale tent. We waren net aan ons maal begonnen toen een dronken Rus besloot om zichzelf uit te nodigen om bij ons te komen zitten. Zoals de meeste dronken Russen deze man stonk deze man behoorlijk. Tot grote hilariteit van één van ons besloot de stinkert naar Wilco te gaan zitten. Hij probeerde op alle mogelijke manieren ons dingen duidelijk te maken. Na een tijdje had hij door dat we hem niet konden verstaan, en dus besloot hij om het dan maar op te schrijven. Helaas zijn wij in Russisch lezen al niet veel beter dan in Russisch luisteren. Dus ook hier werden we niet veel wijzer van. Nadat we hem ook wat Nederlandse taal hadden bijgebracht, namelijk: 'he lul' werd de man door de beveiliger vriendelijk doch zeer dringend verzocht de zaak te verlaten.

Toen de trein aankwam op het station stroomden de stationshallen direct leeg. De trein bestond uit een lange rij normale wagons, en een tweetal groene wagons. Dit zijn de echte Trans Mongolie express wagons, zoals wij ons die herinnerden van foto´s en films. En ja hoor, wij mochten in een van deze twee groene wagons! We lagen hier heerlijk 2e klas (al was het bed van de 3e klas zachter) en we deelden onze 4-persoons slaapunit met een Engelse man. Deze man verdient wat extra uitleg. Het betreft een echte die-hard Liverpool fan. Deze beste man kon heel de dag op alles schelden en tieren als het even tegenzat. En dat deed hij dan ook geregeld. Maar op z'n tijd kon je ook best met hem lachen. Iedere avond tegen een uur of 10 's avonds wist onze goede vriend niet meer hoeveel biertjes hij had genuttigd. Hierdoor hoefde hij zijn bed maar aan te raken om in een diepe slaap te vallen. Na enkele uren, als de hoeveelheid alcohol in zijn bloed afnam, kreeg hij het koud in zijn bed. Hij probeerde het raam dan dicht te doen, echter hier had hij de kracht dan niet meer voor. Hij lag de volgende ochtend vernikkeld van de kou compleet onder de dekens verborgen. Erg grappig.

Het werd al snel duidelijk dat we nu in een echte toeristenwagon verbleven. In de coupe naast ons lagen twee Nederlandse meiden, waarvan Wilco er een kende van het werk. Zij werkt namelijk bij een bedrijf in de Botlek. Verder lagen er nog meerdere Engelsen en een drietal Fransen. Bij de grensovergang van Rusland naar Mongolie hebben we vier uur buiten de trein moeten wachten. Dit schijnt hier vrij normaal te zijn. Er zou vlakbij het station een markt moeten zijn. Daar aangekomen bleek de markt te bestaan uit een zestal kraampjes waar vooral meuk werd verkocht. Daarom besloten we om met bijna heel de groep uit de wagon op een trapje gaan zitten. Al snel kwam de eerste dronkaard naar ons toe, uiteraard met een flesje bier in zijn handen. Het was zijn zesde die dag, en hij maakte een behoorlijk aangeschoten indruk. Hij vond een van de Nederlandse meiden uit onze trein nogal leuk, en zei op een gegeven moment zelfs: 'I love you!' Dit tot 3 keer toe (waarschijnlijk in de hoop 3 maal is scheepsrecht). Echter bij de 3e keer bleek ik (tot mijn eigen verbazing) ineens getrouwd te zijn met deze dame uit Nederland. Na nog wat gemopper vervolgde de Rus al slingerend zijn weg. Zijn fles bier bleef als stille getuige achter.

Terug bij de trein gekomen bleken alle overige wagons en de locomotief vertrokken te zijn. Er stonden dus alleen nog de twee groene wagons voor de Trans Mongolie express. Iedereen moest zijn eigen slaapunit in en daar zijn paspoort afstaan aan de douane. Daarna werd er een razzia gehouden in de trein, waarbij alle kieren en gaten werden bekeken. Waarschijnlijk had onze engelsman (of een van ons) een boevenkop, want zelfs het dak van onze slaapunit werd gelicht. De Russiche blonde politievrouw met grote zwarte kisten had na veel puinhoop te hebben gemaakt niets gevonden, en stapte dus weer uit. Aangezien het even duurde liep iedereen heen en weer door de wagon en hing door de ramen naar buiten. Het werd namelijk steeds warmer in de trein. Bij het binnenstappen van de douane moest iedereen weer terug zijn unit in, waarop een Engelse passagier van middelbare leeftijd schreeuwde: 'everyone back in his cell!' We kregen ons paspoort terug met stempel en mochten eindelijk verder naar Mongolie. Daar aangekomen ondergingen we hetzelfde tafareel, echter dit ging een stuk gemoedelijker. De nette meneer, waarschijnlijk de baas bij de Mongoolse douane salute bij iedere slaapunit en kon op z'n tijd ook lachen. Na circa 7 uur waren we eindelijk de grens gepasseerd en gingen de toiletten en de warmwatervoorziening weer open. We konden dus eindelijk eten en aansluiten bij de rij voor het toilet.

Bij de Russiche grens waren 2 mongoolse mannen in onze trein gestapt. Zij liepen continue heen en weer en raakten het liefst bij het passeren je ook nog even aan of gaven je een hand. De Nederlandse meiden zagen ze ook wel weer zitten. Deze hadden echter eerder tijdens hun reis van een groepje Duitsers stickers gekregen die ze overal op plakten, om er vervolgens een foto van te maken. Met een kleine afleidingsmanouvre en een extra vriendschappelijke klap op de rug van de Mongoolse man door ene Gerben liep hij rond met de tekst 'Horny' op zijn blauwe blouse. De mannen verlieten ons weer bij de grens van Mongolie.

Samen met onze slaapunitgenoot en een andere Engelsman hebben we nog een tijdje gepokerd. Snoepjes, bierdopjes en kleingeld dienden als fiches. Kort samengevat kunnen we melden dat ze er niets van bakten. Na een rustige en koude nacht ontwaakten we in zandachtige bergen. We waren in de vroege morgen (6 uur plaatselijke tijd) aangekomen in Ulaan Bataar. Tot onze verbazing waren in de nacht nog circa 20 wagons aangekoppeld, waardoor het ineens weer een lange trein was geworden.